Ceyranın balası təzəcə anadan olmuşdu. Elə gözəl idi ki. O, südəmər balasını meşənin lap dərinliklərində gizlətmiş, yuvasını sıx kolluq arasında elə düzəltmişdi ki, quş da görə bilməzdi. Vəhşi heyvanların xislətindən çox qorxurdu ana ceyran. O, tez -tez meşədəki ətirli otları yeməyə gedirdi ki, balası üçün süd hazırlasın. Hər dəfə gedəndə çox həyəcanlanırdı. Axı ətraf vəhşi heyvanlarla dolu idi. Tez-tez qaçıb yuvasına baxar, körpə balasının mışıl-mışıl yatmağına doyunca baxar, yenidən ot yeməyə gedərdi.

Ana ceyran vəhşi heyvanlardan çox qorxardı. Amma sən saydığını say gör fələk nə sayır. Bir gün ceyran yenə adəti üzrə ot yeməyə getmişdi. Meşədə gəzən ovçular təsadüfən sıx kolluq arasında bir şeyin tərpəndiyini görüb ayaq saxladılar. Əvvvəl elə bildilər canavardı, ya çaqqaldı.

Tüfənglərini tərpənən kolluğa tuşlayıb irəl getdilər.

-Ay nə qəşəng ceyran balasıdı.

O biri ovçu:

-Doğrudan da nə gözəldi. Birinci dəfədi ceyrana rast gəlirəm. Deyilənlər kimi varmış.

Bala ceyran qorxa-qorxa ovçulara baxır, pis bir hadisənin baş verəcəyini anlayır və imdad diləyirdi.

-Mən bunu götürürəm. Aparım kəndə saxlayıb böyüdəcəm.

O biri ovçu hirsləndi:

-Nə danışırsan? Görmürsən südəmərdi? Saxlaya bilməzsən, tərpətmə yerindən günaha batırma özünü.

-Nə günah? Hansı günahdan danışırsan? Elə isə bəs o dəfə qırqovulu niyə vurdun? O günah deyil?

-Ay kişi o ayrı bu ayrı. Sən südəmər körpə balanı ayırırsan anasından.

-Öldürməyə aparmıram ki, saxlayacam da... İnək südü verəcəm...-deyib bala ceyranı qucağına aldı.

O biri ovçu çox yalvardı, çox yaxardı, sonda bərk əsəbləşdi, amma dostu sözündən dönmədi ki dönmədi. Bala ceyranı qucağına alıb sığallaya-sığallaya yola düzəldi. Bala ceyran ovçunun qucağında çabalayırdı. Ovçu nəfəsi ilə onu isidib sığallayırdı:

-Qorxma səni elə gözəl evə aparıram ki..sənə qızıl inəyin südün verəcəm içib böyüyəcəksən.

Sizə deyim ana ceyrandan. O, sevinə-sevinə yuvasına, balasını əmizdirməyə tələsirdi. Çoxlu ot yeyib buz bulaqdan su içib süd hazırlamışdı. Qaça-qaça yuvasına gəldi. Kolluğu həmişəki kimi başı ilə aralayıb yuvaya girdi. Balasını görməyib duruxdu. Gözlərinə inanmadı bir də diqqətlə baxdı. Sonra elə nalə çəkdi ki, səsi yaxnlıqdakı ağacları, otları silkələdi.

Bala ceyran isə artıq təzə evinə çatmışdı. Hamı başına yığışıb maraqla ona baxırdı. Ovçunun qoca anası onu necə danlamışdısa, tutduğu əməldən çox peşman olmuşdu. Gecə düşməsəydi bu saat bala ceyranı geriyə, öz evinə aparardı. Öz-özünə deyirdi: “Bircə səhər tez açılsaydı bu peşmanlıqdan canım qurtarardı.”

Əvvəl əmziyə Qızıl inəyin südun töküb bala ceyranın ağzına tutdular. O, əmziyi iyləyib ağzını yana tutdu. Bunu görən nənə dizlərinə döyüb ağladı:

-Vay.. vay.. süd içməsə öləcək.

-Ay ana bəsdi də. Səhər açılan kimi aparıb yuvasına qoyacam. Deyib yenidən əmziyi bala ceyranın ağzına yaxınlaşdırdı. Ceyran ağzı ilə əmziyi itələdi.

Bala ceyranın gözlərindən süzülən yaş bütün ailəni ağlatdı. Ovçu gördüyü bu mənzərəyə dözməyib o da ağlamağa başladı.

Sizə deyim ana ceyrandan.O sanki dəliyə dönmüşdü. O yan bu yana qaçır və yenidən yuvaya dönüb ağlayırdı. Balasının uzandığı yeri hər dəfə boş görüb ucadan səslənirdi. Elə bilirdi möcüzə baş verəcək, bu saat balası gələcək. Ətrafındakı ağaclardan, otlardan, kollardan imdad diləyirdi. Amma nə fayda... indi onun balası çox uzaqlarda idi. Döşlərində o qədər süd əmələ gəlmişdi ki, giziltisi onu haldan salır küt ağrı sinəsində dolaşırdı.

Bala ceyranın da halı yaxşı deyildi. Bu dəfə əmziyə keçi südü tökdülər. Onun ağzına yaxınlaşdırdılar. Yenə əmziyi itələdi. Kədərl-kədərli başın yerə qoyub yatdı. Yuxuda anasını gördü. O gözəl meşədə anası da yanında harasa gedirdilər. Birdən ildırım çaxdı, göy guruldadı. Gözlərini buludların şaqqıltısına açdı bala ceyran. Gördü yuxu imiş. Çox kədərləndi bala ceyran..

Artıq səhər açılmışdı. Onlar meşəyə çatmışdılar. Ovçu bala ceyranı sığallaya-sığallaya yuvasına gətirib qoydu. Ana ceyran gözə dəymirdi. Yəqin balasını axtarmaq üçün çox uzaqlara getmişdi.

Bala ceyran yuvasında elə xoşbəxt görünürdü ki, sanki uçmağa qanadı yox idi. Ac olsa da, baxışları dəyişmiş, gözlərindəki kədər yox olmuşdu. Bir azdan ana ceyran çox kədərli halda yuvaya gəldi. Balasını gördü, lakin gözlərinə inanmadı. Duruxub qalmışdı. Elə bilirdi yuxu görur. Lakin bu yuxu deyildi. Cəld balasının üstünə atılıb onu ağuşuna aldı, sevinə-sevinə yaladı. Sonra döşlərini balasının ağzına yaxınlasdırdı. Bala ceyran dünəndən ac idi. O tələsə-tələsə süd əmməyə başladı.

Ovçu isə peşman peşman kəndə qayıdırdı. Xeyli yüngüləşmiş, dağ boyda yükdən azad olmuşdu. O, yol gedə-gedə düşünürdü. Ana südünü heç nə əvəz edə bilməz. Ana südündəki hikmətə heyran qalmışdı ovçu. Çox sevinirdi. Həm də düşünürdü ki, tutaq ki, bala ceyran keçi südün içdi. Axı onun mədəsi keçi südünə uyğun deyil. Nə yaxşı ki, əmmədi keçi südünü, yoxsa qarını pozulardı xəstələnib ölə bilərdi. Düşünürdü ki, bala ceyran ölsəydi özünü heç vaxt bağışlamayacadı.