Ayı tənha yaşamaqdan bezib özünə dost axtarmağa başladı. Elə bir az getmişdi ki, qabağına dovşan çıxdı. Yanında iki dənə şip-şirin balası da var idi. Ayı sevinc hissi ilə:

-Özümə dost axtarıram, mənimlə dost olarsan?

Dovşan qəh-qəhə çəkib sözə başladı:

-Gör sən nə boydasan? Get öz tayınla dost ol.

Ayı kədərləndi:

-Nə olsun ki, böyük bədənim var. Dostluqda əsas ürəkdi, sədaqətli və mehriban olmaqdı.

Dovşan mızıldadı:

-Axı mənim balalarım var...

-Nə olsun? Biz dost olsaq, yuvamız daha şən və maraqlı olar.

-Elə isə söz ver ki, bizi heç vaxt incitməyəcəksən.

-Söz verirəm, sizi icitməyəcəyəm. Məgər dost dostu incidər?

Ayı dovşanın balalarını sığallayıb, sonra göyə qaldırıb atıb tutmağa başladı. Şip-şirin balalar bundan xoşlanıb elə şıltaq-şıltaq gülürdilər ki.

Sonra ayı dovşana tərəf döndü və meriban baxışları ilə onu süzüb dedi:

-Gəlin gedək mənim yuvama. Bir yerdə çoxlu şənlənək, dostluğumuzu qeyd edək.

Dovşan sevinərək razılıq verdi. Onlar ayının yuvasına yığışdılar. Ayı gözəl bir süfrə açdı, hər nemətdən süfrəyə düzdü. Yeyib, içib çoxlu oynadılar. Dovşan belə mehriban dosta rast gəldiyi üçün çox xoşbəxt görünürdü.

Gecə yarıdan keçmişdi. Dostlar yatmağa qərar verdilər. Ayı nərilti ilə çarpayısına uzanıb yatdı. Elə yorulmuşdu ki, yatan kimi xorultusu ətrafı bürüdü.

Dovşan balaları ilə köhnə çarpayıda yatdı. Balalarının birini sağına, birini soluna qoydu. Onlar həmişə adəti üzrə belə yatırdılar.

Gecənin tən yarısında dovşanın balalarından biri mızıldamağa başladı:

-Anacan susamışam, su ver mənə.

Ana dovşan elə bərk yatmışdı ki, eşitmirdi.

Bala dovşan lap ucadan ağlamağa başladı:

-Anacan susamışam...

Elə bu vaxt ayı yuxudan ayılıb bərk əsəbləşdi. O, hirslə yerindən qalxıb bala dovşan yatdığı çarpayıya tərəf gəldi və su istəyən balanın yaxasından tutub yuxarı qaldırdı və qışqırdı:

-Sus, qoy yatım yoxsa, səni parça-parça edərəm.

Səs-küyə ana dovşan ayıldı:

-Bəs  söz vermişdin bizi incitməyəcəksən.

Ayı gözlərini bərəldib dovşanın üsünə qışqırdı. Elə qışqırdı ki, dağ, daş əks səda verdi:

-Nəyə söz vermişəm? Siz məni yatmağa qoymayın, mən də sizə sığal çəkim? Susun və qoyun yatım.

Dovşan hər şeyi başa düşdü. O, başa düşdü ki, ayı ilə onun dostluğu baş tutmayacaq. Ona görə sakitcə yığışıb mağaranı elə gecə ikən tərk elədi. Qapıdan çıxanda son dəfə ayıya baxdı. O, üzünü divara çevirib həzin-həzin xoruldayırdı.

Səhər tezdən ayı yuxudan ayılan kimi dovşanın yatdığı səmtə baxdı. Dostunu görməyib çox məyus oldu. Axşamkı əhvalatı xatırlayıb elə kədərləndi ki. Özünü xeyli danladı və  dovşanı axtarmağa getdi. O, dovşandan üzr  istəyəcəkdi. Amma bilmirdi dovşan onu bağışlayacaq, yoxsa yox.

Xeyli gəzib dolaşdıqdan sonra axır ki, dovşanı tapdı. Onlar qarşılaşanda dovşanın balaları qorxudan qışqırıb analarının arxasına keçdilər. Ayı bunu görüb karıxdı və bilmədi nə etsin. Çoxlu üzr dilədi. Dovşan çox kədərli halda:

-Səhvini başa düşmüsənsə, səni bağışlayıram. Amma bir daha səninlə dost olmayacağam.

Ayı kədərli halda oradan uzaqaşdı. O, özünə yeni dost axtarırdı. Amma söz vermişdi ki, həqiqətən dostunu bir daha incitməyəcək.