Küçədə Bobi adlı  gözəl  bir it yaşayırdı. O, həm vəfalı, həm də çox mehriban  idi. Həmin küçədə yaşayan uşaqlar Bobini çox sevər, ona həmişə yemək  verərdilər. Amma bir gün möhkəm qar yağdı. Elə yağdı ki, bu xeyirxah uşaqlar  bayıra çıxa bilmədilər. Çünki çovğun ara vermir, tufan az qalırdı ağacları kökündən qopara. Güclü külək evlərin damını qoparıb yerə  atır, qabağına gələn bütün əşyaları ora-bura çırpırdı. Çovğunun səsi adamı vahiməyə salırdı.

Səlim pəncərə önündə dayanıb hey Bobini düşünürdü. Görəsən, Bobi bu boranda hara getdi, kimə sığındı?

Səlim Boboni çox istədiyindən birinci qara məhəl qoymur, qar yağdığına ürəkdən sevinə bilmirdi. Belə soyuq havalarda həmişə küçə heyvanlarını düşünürdü. Düşünürdü və kədərlənirdi.

-Ata, görəsən Bobi necə oldu?

Atası Səlimin kədər dolu gözlərinə baxıb:

-Yəqin bir sığınacaq tapıb gizlənib.

-Doğurdan?

-Əlbəttə. Görürəm çox narahatsan. Gedim baxım gəlim, tapsam gətirəcəm Bobini.

Səlimin sevincinin həddi-hududu olmadı. Üzündəki kədərlə sevinc bir-birinə qarışdı.

-Ata, olar mən də gəlim?

-Yox, oğlum, tufandı, sən otur evdə, mən baxıb gəlirəm.

Səlim tez qaçıb mətbəxdən Bobi üçün yemək götürdü. Cəld atasına verib dedi:

-Bobini tapsan, bu yeməyi ver, atacan.

-Bobini tapsam gətirəcəm oğlum - deyib atası Səlimin başını sığalladı və çox məmnun halda qapıdan çıxdı.

Bütün ailə pəncərə önünə yığışıb nigaran dolu baxışlarla atanı gözləyirdi. Səlim üzünü pəncərəyə söykəmişdi. Qar dənəcikləri sürətlə pəncərəyə dəyir, sürüşüb yerdə qalaq-qalaq qar təpəcikləri yaradırdı. Az keçmədi ki, küçə qapısı açıldı. Bütün ailənin nigaran dolu baxışları qapıya zilləndi. Səlim gördüklərinə inanmadı, elə bildi yuxu görür. Atası gülə-gülə evə doğu addımlayırdı,qucağında da Bobi.

Səlim cəld bayıra qaçdı:

-Bobi, Bobi, nə yaxşı gəldin!

Bobi yerə atıldı və qaçıb Səlimi qucaqladı. Ana isti ədyal gətirdi. Bobini bükdülər. Axı o, çox üşümüşdü.

Səlim sevincindən uçurdu:

-Atacan, çox sağ ol ki, Bobini gətirdin. De görum hardaydı?

-Var gücümlə çağırdım. Küçənin o başından qaçıb gəldi. Bircə onu bilirəm ki, yaxında imiş.

Bobinin gözlərindən xoşbəxtlik tökülürdü. Elə hey Səlimə baxır,  gözlərini bir an ondan ayırmırdı. Eyvanda xalçaya uzanmışdı. Üstünə yun adyal örtmüşdülər. Səlim Bobidən bir dəqiqə olsun ayrılmır onu sığallayırdı.

Səhər çovgun dayanmışdı, qar da yağmırdı. Günəş ilıq nəfəsini pəncərədən içəri salıb Səlimi sanki yuxudan oyatmağa çalışırdı. Yuxudan qalxan Səlim başının ustundə gülümsəyən Bobini görüb elə sevindi ki. Tez qalxıb vəfalı dostunu qucaqladı. Onlar birlikdə bayıra qaçdılar. Səlim birinci qar sevincini indi yaşayırdı, Bobiyə qovuşandan sonra.

Bütun ailə üzvləri maraqla Səlimə və Bobiyə tamaşa edirdilər. Səlim qarı sovurub Bobiyə atır, Bobu öz növbəsində qabaq ayaqları ilə qarı Səlimə atırdı. Bobi elə xoşbəxt görümürdü ki. Onu xoşbəxt edən Səlimin heyvan sevgisi idi.