Yaz gəlmişdi. Ayı qış yuxusundan oyanıb ayağa qalxdı. Yaman acmışdı, ürəyi bal istədi. Bilirdi ki, bal meşənin lap dərinliklərində, ağacların koğuşunda olur. İri addımlarla mağardan çıxdı və düz meşənin dərinliklərinə yollandı. Az getdi, çox getdi. Bir də gördü ki, nəhəng ağacın koğuşunda arılar vızıldayır.

“Aha, tapmışam. Dadlı bal burdadır.”

Yaxınlaşıb əlini koğuşa saldı. Yanılmamışdı. Sapsarı ətirli balı ovuc-ovuc götürüb ağzına qoydu.

“Bəh-bəh! Nə dadlıdır!”

Birdən baxdı ki, dovşan əlində bir səbət kök ordan keçir. Dovşanın əlindəkiləri gördükdə ucadan şaqqanaq çəkib güldü:

- Onu yeməyə aparırsan?

- Sənə nə?

- Necə yəni mənə nə? O kökü və kələmi yediyin üçün sənə yazığım gəlir. Al bu baldan ye. Qoy ağzın dada gəlsin.

- Çox tərifləyirsən. Bir damcı ver görüm bu bal nə olan şeydir. Ayı baldan barmaq götürüb dovşanın ağzına uzatdı. Dovşan balın dadına baxdı və üz-gözün turşudub yerə tüpürdü:

- Bu nədir?

Dovşan öskürməyə başladı.

Ayı dedi:

- Niyə şipşirin balı bəyənmirsən?

Dovşan kökdən birini ayıya uzatdı:

- Bax gör nə dadlıdır.

Ayı kökü dişləyib çeynədi və yerə tüpürdü.

Onlar bərk mübahisə elədilər.

Ayı dedi bal dadlıdır, dovşan dedi düz demirsən, kök və kələmdən dadlı heç nə yoxdur. Onlar mübahisə edə-edə yuvalarına qayıdırdılar ki, bir qoca pələngə rast gəldilər. Pələng onlardan nə üçün mübahisə etdiklərini soruşanda əhvalatı danışdılar. Qoca pələng onları diqqətlə dinləyib dedi:

- Mübahisə etməyin, diqqətlə qulaq asın. Mən nə bal yeyə bilirəm, nə də kök, kələm. Mənim ən xoşladığım qida ətdir. Əvvəllər özüm ovlayardım. Amma indi çox qocalmışam. Artıq ova gedə bilmirəm. Balalarım hər gün mənə dadlı ət gətirirlər. Sizə demək istəyirəm ki, bilin və agah olun. Hər bir heyvanın öz qidası var və hərənin qidası özünə dadlıdır.

Ayı ilə dovşan pələngə diqqətlə qulaq asdılar. Daha mübahisə etmirdilər. Çünki qoca pələng onları yaxşıca başa salmışdı.