Əsmər məktəbdən qayıdan kimi elə qapıda ayaqqabılarını çıxarıb hərəsini bir tərəfə tulladı. Sonra gödəkçəsini çıxarıb yerə atdı. Gödəkcə bərk hirsləndi:

-Ay Əsmər, məni niyə yerə atırsan? Asılqandan as da...

-Eee, anam asar! 

-Anan işdən gəlib çox yorğundur. 

-Mən də yorğunam, məktəbdən gəlmişəm. 

-Gödəkcə dilinin altında hey mızıldanırdı. Belə şey olar? Axı toza bulaşıram. Mənim yerim bura deyil asılqandır. 

Ayaqqabılar görəndə ki, Əsmər onları çıxarıb ayaqqabı şkafına qoymadı çox kədərləndilər. Hoppanıb şkafın ağzını açmağa çalışsalar da buna nail olmadılar.

Əsmər ayaqqabılara baxıb gülürdü:

-Aaa, gərək şkafa girəsiz? Durmusunuz da burda. 

Ayaqqabının sağ tayı hirsli-hirsli dedi:

-Durmuşuq düz deyirsən, amma indicə dəcəl qardaşın gəlib bizi tapdalayacaq. 

Ayaqqabının sol tayı da dilə gəldi:

-İndi kimsə içəri girsə bizi əzəcək. Əsmər, nə olar bizi şkafa qoy. Gül kimi ayaqqabı şkafımız var.

Əsmər ayaqqabılara məhəl qoymadı. İçəri keçib məktəbli formasını çıxardı və stulun başına atdı. Məktəbli forması sürüşüb yerə düşdü. Sonra corablarını çıxarıb yerə atdı. Corablar qımışıb deyinməyə başladılar:

-Elə atır ki, elə bil sabah bir də geyinməyəcək. 

Corabın bir tayı dilləndi:

Hə, sabah tezdən məktəbə gedəndə hər yeri ələk-vələk edəcək. 

Corablar nə qədər hoppandılar ki, divanın üstündə oturalar, çıxa bilmədilər.

-Yaxşısı budur, gəl divanın altına girək. O ki bizi yerə atdı, qoy  tapa bilməsin.

Səhər açılmışdı. Anası Əsməri oyadıb dedi:

-Dur qızım, məktəbə gecikərsən. Cəld ol. 

Əsmər tənbəl-tənbəl qalxdı, gözlərini ovuşdurmağa başladı.

-Əsmər tez ol əl-üzünü yu. Çayın soyuyur, ana qurban.

Əsmər dünən ora bura atdığı paltarları gözucu axtarmağa başladı. Heç biri gözə dəymirdi.

-Ana, paltarlarım hanı?!

-Niyə səlqəsizsən? Deməmişəm paltarlarını ora-bura tullama?

-Bura qoymuşdum axı.

-Hara?

-Bax bura.

Əsmər məktəbli formasını birtəhər tapıb əyninə keçirdi. Paltarı səliqəsiz qoyduğuna görə hər yeri qırışmışdı. Məktəbli forması dözmədi. Elə yanıqlı-yanıqlı ah çəkdi ki:

-Kaş mən səliqəli təmizkar bir qızın geyimi olardım.

Əsmər hirsləndi:

-Nə olub mənə?!

-Nə olacaq? Başıma oyun açırsan. Məni paltar şkafından asmırsan. Hara gəldi tullayırsan. Dünən səhərə qədər ağlamışam-deyib ağlayır. Səhərə qədər döşəmədə qalmışam. Qırış-qırış olmuşam.

-Yaxşı bəsdi, baş-beynimi apardın.

-Bax da...güzgüyə bax gör necə qırışmışam?

Əsmər güzgünün qabağına keçdi. Doğrudan da paltar mütləq ütülənməli idi.

Ütünü qoşmaq istədi. Saata baxdı. Vaxta çox az qalmışdı. Ütüləmək fikrindən daşınıb corablarını axtarmağa başladı.

Corablar divanın altında qımışıb gülürdülər.

-Əsmər, bizi tap görüm?

Əsmər dedi:

Bu hirsli vaxtımda mənimlə gizlənqaç oynayırsız! Tez olun çıxın dərsə gecikirəm!

-Bizi səliqəli qoysaydın tapardın

-Çıxın deyirəm. Axı bura atmışdım! 

Əsmər nə qədər axtardı, corabları tapa bilmədi. Xeyli axtardıqdan sonra divanın altına baxdı. Corabları orda görüb çox sevindi. Tez qaçıb döşəmə taxtasını gətirdi və onun köməyi ilə corabları çıxardı.

Corablar deyindilər:

-Kaş biz səliqəli bir qızın corabı olardıq.

Əsmər artıq dərsə gecikmişdi. Çayı stolun üstündə soyumuşdu. 

Gödəkcəsini götürüb geyindi. Gödəkcə elə sevindi ki.

-Dünəndən yerdə qalmışam. Səhərə qədər ağlamışam. Axı mən lazımsız, köhnə deyiləm ki, məni yerə atırsan. Əsmər, incimə. Kaş sənin gödəkcən olmazdım. Nə olardı bir qəşəng, səliqəli qızın gödəkçəsi olardım.

Əsmər bərk hirsləndi

-Mən dərsə gecikirəm, bunlar mənə nağıl danışır.

Əsmər çantasını götürdü. Cəld ayaqqabılarını geyinib çıxmaq istəyirdi. Ayaqqabılar gözə dəymirdi. Ayaqqabı şkafını açıb içinə baxdı. 

Uzaqdan kimsə gülürdü:

-Bizi ayaqqabı şkafına qoymusan ki, ora baxırsan?!

-Əsmər səs gələn tərəfə döndü, amma heç nə görmədi və dedi:

-Gizlənqaç oynamaq vaxti deyil. Tez olun çıxın! 

-Vallah biz gizlənməmişik. Sən dünən bizi şkafa qoymadın. O dəcəl qardaşın da bizi təpiklə vurub tulladı bura.

Əsmər öz əməllərindən utandı. Ayaqqabılarla dünənki söhbəti xatırladı.

-Çıxın, nə olar! Bir daha sizi incitməyəcəm.

 Cıxa bilmirik. Özün axtar tap.

Əsmər hər yeri ələk-vələk elədi. Nəhayət tapdı. Ayaqqabıların hərəsi evin bir küncünə düşmüşdü. Cəld geyinib qaçdı məktəbə. Məktəb çox yaxın olsa da paltarlarını axtardığından gecikmişdi. Deyəsən ikinci dərs başlamışdı. Qapını astaca döyüb içəri keçdi.

-Əsmər niyə gecikmisən?

Əsmər susaraq başını aşağı dikdi. 

-Qızım niyə susursan?Gecikmə səbəbini deməyəcəksən?

-Ayaqqabılarım itmişdi, tapa bilmirdim.

Uşaqlar xorla gülüşdülər.

Müəllimə uşaqları sakitləşdirdi.

Bu vaxt uşaqlardan biri qalxıb dedi:

-Paltarın niyə belə qırışıb?

Əsmər utanıb başın aşağı dikdi.

Başqa bir sinif yoldaşı gülərək:

-Müəllimə, Əsmərin ayaqqabılarına baxın  necə də çirklidi.

Müəllimə uşaqları sakitləşdirib dedi:

-Ümidvaram ki, sinif yoldaşlarının tənqidindən nəticə çıxaracaqsan. Bundan sonra səliqəli olacaqsan. Əsmər doğrudan da ürəyində özunə söz verdi. Söz verdi ki, bundan sonra çox səliqəli olacaq.

Elə həmin gün dərsdən gələn Əsmər ayaqqabılarını çıxaran kimi silib şkafa qoydu. Paltarlarını səliqə ilə şkafın asılqanına asdı. Corablarını da dolabdakı yerinə qoydu.