Gözəl bir yaz səhəri idi. Günəşin al şəfəqləri ətrafa səpələnmişdi. Qızılgül yorğun gözlərini açdı və ətrafa boylandı. Hər tərəf yaşıllığa, gül-çiçəyə qərq olsa da, bu gözəllik onun kefini açmırdı. Çünki onun gövdəsinə Sarmaşıq dolaşıb onu sıxırdı. Sarmaşıq özündən razı halda dilləndi:

– Mən sənə dolaşmışam ki, rahat yaşayam. Sənin

hesabına kef edəm.

– Düş, düş yaxamdan! Get ayrıca, özün tək yaşa.

– Ha ha ha... Ayrıca niyə? Burda çox rahatam.

– Axı məndən nə istəyirsən? Dolaşma mənə,

dolaşma... Axı sən məni sıxırsan...

– Mənim xasiyyətim belədir. Mən dolaşıram, mən

sarmaşıram, ha ha ha... Axı mənim adım Sarmaşıqdır...

– Sən pis alaq otusan... Sən onun-bunun hesabına

yaşamağı sevirsən, – deyib Qızılgül çarəsiz-çarəsiz

ağlamağa başladı. Çobanyastığının Qızılgülə çox yazığı gəldi. Kömək

etmək istədi:

– Sarmaşıq, düz eləmirsən. Mənə bir bax, burada tək yaşayıram, heç kimə də mane olmuram.

Sarmaşıq qəzəbləndi:

– Nə? Mane olmursan? Eybi yox, sən mane

olmursan, onda mən sənə mane olaram. Bunu deyib Sarmaşıq o biri tərəfdən Çobanyastığına dolaşdı. Çobanyastığını elə sıxdı, elə sıxdı ki, çiçəyin ləçəkləri töküldü.

– Ha ha ha... Necədi? Dilini dinc qoysaydın, belə olmazdı, – deyə Sarmaşıq ucadan qəhqəhə çəkdi...

Çobanyastığı ağlamağa başladı. Elə ağladı, elə ağladı ki, səsi bütün bağçanı başına götürdü. Günəş çiçəklərin incidilməsinə qəzəblənib yerə daha çox isti ələdi. Belə etdi ki, bəlkə, Sarmaşıq istiyə dözə bilməyə və çiçəklərin yaxasından əl çəkə. Amma Sarmaşıq

tez aşağı əyildi və Qızılgülün yarpaqları altında gizləndi. Sarmaşığı görməyən Günəş istehza ilə gülümsəməyə başladı:

–          Belə gizlənərsən? 

Sarmaşıq qəhqəhə çəkdi:

– Gizlənmək? Ha ha ha... Mən gizlənməmişəm. Mən burada kölgələnirəm.

Günəş görəndə ki, Qızılgülün ləçəkləri istidən qaralmağa başlayır, üstəlik, isti şüaları Sarmaşığa təsir etmir, heç nə onun vecinə deyil, geriyə çəkilməyə məcbur oldu.

Bu zaman külək əsməyə başladı. Qızılgül küləyə dedi:

– Nə olar, bərk əs, bəlkə, bu yolla Sarmaşıq məndən əl çəkə.

Külək daha möhkəm əsməyə başladı. Amma bu da Sarmaşığa təsir etmədi. Qızılgül əsəbindən Sarmaşığa bir tikan batırdı.

Sarmaşığın ufultusu ərşə qalxdı. Qızılgül dedi:

– Düş, düş yaxamdan!

– Eee, düşmürəm. Tikanlarını yığışdır aaa! Bu saat səni elə sıxaram ki!

Qızılgül daha dözə bilmirdi. Əməlli-başlı bezmişdi. Bir xeyli sakit-sakit ağladı. Günəş dağların arxasında görünməz oldu.  Elə bu vaxt baba ilə nəvə bağda göründü. Yenə

bağı sulamağa gəlmişdilər. Sarmaşıq sakitcə

Qızılgülə dedi:

– Nə yaxşı gəldilər. Elə susamışam ki.

Bunu demişdi ki, baba əl atıb sarmaşığın boğazından yapışdı və onu dartmağa başladı.

Sarmaşıq səsini belə çıxara bilmədi, qopub qaldı babanın əlində. Baba bununla kifayətlənmədi. Əyilib onun bütün budaqlarını, sonra kökünü çıxartdı. Dönüb nəvəsi

Nurlana dedi:

– Buna bax eee, yazıq Qızılgülü gör nə hala salıb.

– Baba, bu nə bitkisidir?

Bala, bu Sarmaşıqdır, alaq otudur. Qarşısını almasaq, bütün bağı başına götürər. Özü də heç bir faydası yoxdu. Qızılgülün sevincinin həddi-hüdudu yox idi.

Bu vaxt Nurlan təəccüblə:

–          Baba, baba! Bax, Çobanyastığına da dolaşıb.

– Onu da sən təmizlə, mənim ağıllı nəvəm. Yaxşı-yaxşı bax, ay bala, kökü qalmasın. Qalsa, yenidən əmələ gələcək, bağı cənginə alacaq.

– Doğrudan?

– Bəs necə?

Baba ilə Nurlan bağı alaq otlarından yaxşıca təmizlədilər, suvardılar. Bağdakı çiçəklər elə sevinirdilər ki. Daha onları sıxan, incidən yox idi. Səhəri gün Günəş gözlərinə inanmadı. Qızılgül dünənki əhvalatı böyük sevinc hissi ilə Günəşə danışdı. Günəş bağdakı bütün gül-çiçəkləri ziyankar Sarmaşıqdan qurtulduqları üçün təbrik etdi və gülümsəyə-gülümsəyə isti şəfəqlərini ətrafa səpələdi.