Yayın isti günlərindən biri idi. Ördəklər sərinləmək üçün çayda üzürdülər. Alabaş da balaları ilə çay kənarına gəlmişdi. Onlar sıra ilə düzülüb çayda üzən ördəklərə həvəslə tamaşa edirdilər. Birdən bala it özün suya atdı və sevinə-sevinə qışqırdı.

- Ana, ana gəl biz də üzək.

- Aaaaa, neyləyirsən, tez çıx boğularsan! - Alabaş həyəcanlandı.

- Heç ördəklərin anası qorxmur, onlara üzməyə icazə verir.

Bala it bunu demişdi ki, boğulmağa başladı. Alabaş daha da həyəcanlandı.

Bala it boğula-boğula deyirdi:

- Hav, hav, hav boğuluram kömək edin!

Alabaşın o biri balası da çox həyəcanlanmışdı. O, çayda boğulan qardaşına gah əlini uzadır, gah da qorxub geri çəkilirdi.

Alabaş deyinə-deyinə balasını sahilə dartdı:

- Axı sənə dedim ki, boğulacaqsan!

Bala it silkələndi və mırıldamağa başladı:    

- Ana, yanıb-tökülürəm e.... Bəs ördəklər necə üzür?

- Eee nə bilim necə üzür? - deyə ana it hövsələdən çıxdı.

Ördəklər özünü çaya atan bala itin boğulmağını görüb həyəcanlandılar. Tələsik sudan çıxıb onların yanına gəldilər:

- Bu balaca niyə qəfildən özün suya atdı?

- Könlündən üzmək keçir. - Alabaş kinayə ilə cavab verdi.

- Yox-yox, belə etməyin, axı siz üzə bilmirsiz!

Bala it ana ördəyə mehribancasına:

- Nolar, bizə üzməyi öyrət!

- Axı sizin ayaqlarınızda üzgəc yoxdur!

- Nə?

- Üzgəc də... Bizim ayağımızda üzgəc var deyə üzə bilirik. Həm də bu bizim xüsusi bacarığımızdı. Narahat olmayın, sizin də elə bacarıqlarınız var ki, bizdə ondan yoxdur.

Bala it təəccüblə:

- Sən bizim hansı bacarığımızdan danışırsan?

Ana ördək gülümsədi:

- Siz itlər çox sürətlə qaça bilirsiniz, amma biz bunu bacarmırıq. Tülkü bizi asanlıqla tutub yeyir, amma sizdən qorxur. Çünki siz çox güclüsünüz, həm də elə iti dişləriniz var ki.

Alabaş balalarına:

- Görürsünüz, biz necə bacarıqlıyıq?

Bala itlər bu sözlərdən çox xoşlandılar. Ana ördəyin söhbəti onları sevindirdi. Ördəklərlə birlikdə qaçdı-tutdu oynamağa başladılar.