Biri var idi biri yox idi. Bir tənbəl ayı var idi. Elə tənbəl idi ki burdan durub o tərəfdə oturmağa ərinirdi.

-Dur qapını ört - ana ayı ona dedi.

Bala ayı tənbəl-tənbəl qapıya baxııb donquldandı:

-Eee külək örtər.

Ana ayı deyinməyə başladı:

Demirəm qapını ört?

-Eee ay ana nolub e gərək mən örtəm? Külək örtəcək də.- deyə bala ayı üz- gözünü turşutdu.

-Bilmirəm ki, sən niyə belə tənbəl oldun? Bax bacı qardaşların necə qoçaqdı. Sübhdən durub meşədən bir səbət armud yığıb gətiriblər. Yoxsa sənin kimi.

Tənbəl ayı armud sözünü eşidən kimi gözləri parıldadı:

-Armud? Hanı armud? Mən armud istəyirəm.

-İstəyirsən zəhmət çək dur ayağa. O biri otaqdadı gətir ye.

-E.. ay ana gərək mən duram? Burda rahatca uzanmışam da. Nə olar sən gətir.

Ana ayı kədərli-kədərli ah çəkdi:

-Mən bilmirəm ki, sən niyə belə tənbəl oldun.

-Tənbəl deyiləm sadəcə burada uzanıb dincəlirəm.

Ana ayı tənbəl balasına armud vermədi. Dedi qoy zəhmət çəkib özü götürsün.

Tənbəl ayı halsız-halsız o biri otağa tərəf baxdı. Deyinə-deyinə yerindən qalxdı. Armud olan səbəti tapdı.Sapsarı armudları ətəyinə yığıb gəlib uzandı. Sevinə-sevinə elə uzandığı yerdəcə yeməyə başladı. Xeyli armud götürmusdu. Necə də dadlıdır bəh bəh! - deyə deyə yeyirdi.

Ana ayı kədərli halda ona baxır nə deyəcəyini bilmirdi.

Bir az keçmisdi həyəti səs küy burudu. Ayılar həyətdə qaçdı tutdu oynayırdılar.

Tənbəl ayı deyinməyə basladı:

-Nə səs küydu yenə. Qoyun yatım da...

Ana ayı dedi:

- Oynayanlar sənin bacı qardaşlarınıdı dur bax gör necə qəşəng oynayırlar sən də qosul onlara.

-E.. axı mənim yuxum gəlir. Yorulmuşam dincəlməliyəm.

-Onlar tezdənnən gedib meşədən armud gətiriblər indi də oynayırlar. Onlar niyə yorulmayıb? Sən tənbəlsən.

Tənbəl ayını fikir götürdü.Doğrudan da anası duz deyirdi.Axı o heç bir iş görməyib.Niyə yorulub axı:

-Ana duz deyirsən mən axı bir iş görməmişəm bəs niyə yorgunam?

-Çünki səni tənbəllik basıb.

-Necə yəni başa düşmədim?

-Burda başa düşülməyən nə var ki? O qədər yeyib yatmısan ki öyrəşmisən də.

-Hə anacan duüz deyirsən

Deyib tənbəl ayı dirsəklənib ayağa qalxdı.Yeriyib durdu pəncərənin qabağında.Bacısı ilə qardaşı elə qəşəng oynayırdılar ki. Ağır addımlarla evdən çıxdı.

-Mən də sizinlə oynayıram!- deyib o tərəf bu tərəfə qaçmağa başladı.

-Daha tənbəl olmayacam mən də sizinlə armud yığımağa gedəcəm deyib sevinə sevinə qaçırdı.

Oyun daha maraqlı gedirdi. Tənbəl ayı topu gətirdi. Dedi gəlin indi də futbol oynayaq. Oyun qızışdı nə qızışdı.

Hərdən ayıcığın gözu pəncərəyə sataşırdı. Anası sevinərək ona baxır hərdən əl çalıb alqışlayırdı. O da sevincdən atılıb düşür anasına əl edirdi.

Elə sevinirdi ki ayıcıq. Ora bura qaçdıqca bədəni açılır özünü gümrah hiss edirdi. Tənbəlliyin daşını atdığı üçün elə xoşbəxt görünürdü ki. Tez tez balaca qardaşına deyirdi:

-Mən bu gündən tənbəlliyin daşını atmışam.Nə vaxt armud yığmağa getsəz məni də aparın yaxşı?

Qardaşı:

-Baş üstə ! - deyib onu bərk bərk qucaqladı.

Ana ayı isə hələ də pəncərədən sevinə sevinə onlara baxır və xoşbəxtcəsinə gülümsəyirdi.