Biri var imiş, biri yox imiş, bir tülkü var imiş. Bir gün bu tülkü içində su olan bir quyuya düşür. Elə həmin vaxt bu quyunun yanından bir keçi keçərkən susayır və quyunun içinə baxır, tülkünü orada görür və soruşur: “Bu su içməlidir? İçə bilərəm bu sudan?” Tülkü suyu çox tərifləyərək “Hə, əlbəttə içməlidir. En aşağı, dayanma orada!”- deyir. Keçi çox susuz olduğundan onun sözlərinə aldanıb, heç düşünmədən aşağı enir. Susuzluğunu yatırandan sonra ağlı başına gəlir və tülküyə : “Vay,vaay, bəs indi biz bu dərin quyudan necə çıxacağıq?”-, deyə soruşur.

Tülkü: “Sən heç narahat olma. Mən ikimizi də buradan xilas etməyin yolunu bilirəm. Sən indi düz dayan, ön ayaqlarını divara söykə və buynuzlarını yuxarı qaldır, mən isə dırmanaraq çıxım, sonra da səni yuxarı çəkib çıxararam”- deyir. Keçi də bu fikri çox bəyənir və razı olur. Tülkü keçinin ayaqlarından çiyinlərinə, çiyinlərindən də buynuzlarına sıçrayaraq quyunun ağzına çatır və oradan dərhal uzaqlaşır.

Keçi “Ey,hara gedirsən? Bəs məni niyə çıxarmadın? Belə razılaşmamışdıq axı?!”- deyir.

Tülkü isə onun sözlərini eşidib arxaya çönür və deyir: “Sənin çənəndəki saqqal qədər ağlın olsaydı, bu quyuydan necə çıxacağını düşünmədən heç ora düşərdin? Və beləcə keçi anladı ki, sonunu düşünmədən heç bir hərəkət etmək olmaz.