Ümid oyuncaqlarla oynamağı çox sevir. Lakin hər dəfə oynadıqdan sonra oyuncaqları elə həmin yerdə qoyur. Anası həmişə ona səliqəli olmağı, oynadıqdan sonra onları yığışdırıb səliqə ilə yerinə qoymağı başa salsa da, Ümid öz tənbəl xasiyyətindən əl çəkmir ki, çəkmir.
Ümid bir səhər yuxudan qalxıb oyuncaq maşınını sürmək istədi. Hər yeri axtardı, amma tapmayıb çox məyus halda bağdakı ağacın kölgəsində oturdu. Birdən qulağına səs gəldi:
-Deyəsən məni axtarırsan?
Ümid səs gələn tərəfə baxdı. Sınıq salxaq köhnə bir maşın başının üstündə fırlanıb kədərli halda ona baxırdı:
-A... bu ki mənim maşınımdı. Düş aşağı, bayaqdan səni axtarıram.
-Heç düşərəm? Sənin kimi səlqəsiz bir oğlanın maşını olmaq istəmirəm.
-Mən səni sonuncu dəfə oynadanda təp-təzə idin, indi niyə bu gündəsən?
- Sən məni oynadıb sonra elə orda qoydun. Yağış yağdı, külək əsdi, yagış məni çoxlu islatdı, külək məni itələyib palçığa saldı - deyib ağlamsındı oyunncaq maşın.
Ümid bilmədi nə desin, maşının könlün almaq istədi, amma susdu. Kədərli baxışları ilə maşınını bir xeyli süzdü. Maşın isə gah qopmuş təkərini, gah sınmış şüşəsini ona göstərib qəmgin halda yuxarıda fırlanırdı.
Elə bu vaxt oyuncaq kran da gəlib maşının yanında dayandı:
-Məni tanıdın?
Ümid xeyli baxdıqdan sonra:
-Hə tanıdım, sən mənim oyuncaq kranımsan. Amma yaman köhnəlmisən.
-Sən məni köhnəltdin. Bu bağın qurtaracağında qəşəng ev tikirdik, yadında?
Ümid:
- Hə, hə, əlbəttə yadımda.
-Elə ordaca qoydun məni. Tikdiyimiz ev də yarımçıq qaldı.Sən niyə belə səlqəsizsən. Kaş mən səliqəli bir oğlanın kranı olardım.
Ümid çox peşman olmuşdu. O, peşman baxışları ilə köhnəlmiş oyuncaqlarını diqqətlə süzür, onları oynatdıqdan sonra səliqə ilə yerinə qoymadığına görə özünü danlayırdı ki, birdən, gözünun biri qopmuş, qulaqları yox olmuş, tükləri yolunmuş balaca bir it ona yaxınlaşdı:
-Hav.. hav... hav.. deyəsən məni unutmusan?
Umid tez sevinc hissi ilə hoppanıb balaca oyuncaq itini qucağına aldı:
-Səni heç unutmaq olar? Bir vaxtlar ən yaxın dostum idin.
-Hə düz deyirsən bir vaxlar. Bəs məni niyə bu günə qoydun? Neçə fəsildi qalmışam yağışın, günün altında. Qışda soyuqdan ölürəm yayda istidən.
Ümid köhnə oyuncaqları ilə qəfil görüşdən çox məyus olmuşdu. O, köhnə oyuncaqlarını dilə tutub otağına gətirdi. Onları silib təmizlədi. Birdən yadına düşdü ki, dünənki oyuncaqlarını hovuzun yanında qoyub. Tez qaçıb onları da gətirdi. Mavi rəngli top dilə gəldi:
-Çox sağ ol, Ümid, nə yaxşı məni vaxtında götürdün. Yoxsa günəşin şəfəqləri məni az qalırdı əridə, bax necə yumşalmışam.
Ümid topunu sığalladı. Üzünü oyuncaqlarına tutub dedi:
-Oyuncaqlarım, məni bağışlayın, söz verirəm bundan sonra sizi oynatdıqdan sonra öz otağımdakı oyuncaqlar guşəsində saxlayacağam.
Oyuncaqlar çox sevindi. Onlar atılıb düşür, sanki bayram edirdilər. Ümid isə sevinə-sevinə onlara tamaşa edirdi.