Bir gün Zeynəblə Gülçin dağa qalxmışdılar. Yenə: “kim daha çox çiçək toplayar”, – deyib

yarışacaqdılar. Bu elə də asan deyildi. Sıx kollar, iri dağ daşları çiçəkləri toplamağa mane

olurdu. Təzəcə gül yığmağa başlamışdılar ki, birdən Gülçin təəccüblə qışqırdı:

– Zeynəb, ora bax!

Zeynəb duruxub qaldı. Gördüyü mənzərə onu çaşdırdı. Yamyaşıl, xallı bir ilan onlara baxırdı. Ən

təəccüblüsü də o idi ki, ilanın başında qırmızı şlyapa vardı.

– Nə qəşəng ilandır!

– Hə, qəşəngdir, amma təhlükəlidir. Gəl qaçaq!

İlan domba gözlərini oynadıb, iri başını qabağa uzatdı və astaca qızlara tərəf süründü. Qızlar vahimə içində qaçmağa başladılar. Qaça-qaça qışqırırdılar.

Dağın ətəyində qoyun otaran Vəli dayı qızları görcək dedi:

– A bala, nə olub, hara qaçırsız?

– Vəli dayı, gəlir. İlan dalımızca gəlir!

Vəli dayı cəld ilanın qarşısına keçdi. Əlindəki dəyənəyi ona tərəf tulladı. Xoşbəxtlikdən, dəyənək

ilana dəymədi. İlan qorxub geri döndü və daşların arasında görünməz oldu.

Zeynəblə Gülçin çox sevindilər. Gülçin sevinə-sevinə elə hey deyirdi:

– Nə yaxşı dəyənək ilana dəymədi. Qoy yaşasın. Nə bilmək olar, bəlkə də, onun yolunu gözləyən balaları var.

Vəli dayı gülə-gülə:

– Qırmızı don geyinmisən, a bala... Ona görə dalınıza düşüb ey... İlanlar qırmızı rəngi çox sevir.

Dağa gələndə nə badə qırmızı paltar geyinəsiniz. Bu zaman Gülçin yerdə qırmızı nəsə gördü və təəccüblə Zeynəbə tərəf dönüb:

– Zeynəb, bax, ilanın şlyapası düşüb qalıb, – dedi.

Zeynəb:

– Aaa, nə qəşəng şlyapadı, – deyib onu əlinə

götürdü. – Bu ki lalədi... Ha ha ha, gülü dərib başına qoyub e... Vəli dayı gülümsəyə-gülümsəyə:

– Bəs bayaqdan nə deyirəm... İlanlar qırmızı rəngi çox sevir...