Biri var idi, biri yox idi. Bir dəcəl çəpiş var idi. Bu çəpiş anasının sözünə heç qulaq asmır, hara gəldi qaçıb gedirdi.

– Ay dəcəlim, qaçma, nə olar, uzaqlara getmə. Canavara rast gələrsən, səni yeyər, – deyə gileylənərdi.

Dəcəl çəpiş anasının sözlərinə məhəl qoymurdu. Hey qaçıb gedirdi uzaqlara. Ana keçi də qalırdı axtara-axtara.

Gözəl bir yaz səhəri idi. Ana keçi balası ilə dərədə otlayırdı. Dəcəl çəpiş anasının başının yeməyə qarışdığını görüb təpəyə qalxdı. Sən demə, orada canavar gəzirmiş. O, Çəpişi görüb ayaq saxladı. Vəhşi baxışları ilə onu süzdü. Hiyləgərcəsinə:

– Sən çox ağıllı çəpişsən, həm də cəsarətlisən. Görürəm ki, ətrafı kəşf etmək istəyirsən. Gəl səni meşənin ən gözəl yerləri ilə tanış edim... 

Lakin Çəpiş canavarın hiyləsini başa düşmüşdü. Odur ki: – Ay ana tez gəl, bu canavar məni yeyəcək, – deyərək üz qoydu qaçmağa.

Canavar dişlərini qıcayıb az qaldı, çəpişi tutsun. Bu zaman ana keçi özün yetirdi. Balasını təhlükədən qurtarmaq üçün irəli atılıb canavarı buynuzu ilə vurdu.

Canavar təpədən aşağı yuvarlandı və qorxusundan geri dönüb üz qoydu qaçmağa...

Qaça-qaça deyirdi:

– Vay dədə, nə yekə buynuzları var!

Canavar qaçıb getdi. Çəpiş sevinə-sevinə anasına dedi:

– Ana, bir daha sözündən çıxmayacam, səndən uzağa getməyəcəm.

– Söz verirsən?

– Əlbəttə...

Ana keçi balasını qucaqlayıb yuvasına gətirdi. Onu çoxlu öpdü və öz-özünə düşündü:

– Nə yaxşı yaxında idim, bir az geciksəydim.

Balasını itirmək qorxusu onu hələ də tərk etməmişdi. Amma əmin idi ki, bu, dəcəl Çəpişə dərs oldu. O bir daha uzağa getməz və onlar da belə təhlükə ilə üzləşməzlər.