Biri var imiş, biri yox imiş. Boyu çox hündür bir zürafə var imiş. O qədər hündür imiş ki, ac olanda ən hündür ağacdakı yarpaqları belə asanlıqla yeyə bilirmiş. Bir gün yenə ac olarkən qarşısına ilk çıxan ağacın yarpaqlarını yeməyə başlayır.

Ancaq birdən kiçik bir quş: “Ey, gözlə canavar ! Bu yarpaqlar evimin bağçasıdır. Az qala bütün evimi nəhəng ağzınla udacaqdın! "- deyərək ona baxır.

Zürafə isə kiçik quşa "Mən canavar deyiləm! Mən körpə zürafəyəm və sadəcə qarnımı doyururam",- dedi.

Zürafə çox kədərləndi və “Mən burada bir ev olduğunu bilmirdim. Buna görə başqa bir ağacın yarpağını yeyəcəyəm" -dedi.

Quş soruşdu: “Bəs başqa bir ağacda başqa bir quş yuvası varsa necə? “İstəsən, qabağa uçum. Yarpaqların arasında gizlənmiş bir yuva varsa, sənə xəbər verəcəyəm." deyərək kömək etməyi təklif etdi.

Beləliklə, quş və zürafə dost oldu. Quş ona budaqlarında yuvası olmayan ağacların yerini göstərirdi və zürafə çoxlu yarpaq yeyib qarnını doyururdu. Yediyi yarpaqların üzərində tırtıl varsa, zürafə quşu xəbərdar edirdi. Quş da tırtılları yeyirdi.

Birdən zürafə qəflətən bir səs eşitdi.

Balaca bir dovşan : “Ey, az qala məni əzəcəkdin” -dedi qəzəbli baxışlarla.

Zürafə isə : "Bağışlayın, dovşan qardaş. Quş qardaş ilə qarnımızı doyururduq, səni görmədim.”

Dovşan maraqla : “Boyum çox qısadır. Böyüyəndə nəhəng bir dovşan olsam belə, ağacların başından dünyanın necə göründüyünü bilməyəcəm.

Zürafə dedi: “Bundan daha asan nə var? Başımı aşağı salacağam, dırmaş və boynumu tut. Beləliklə dünyanı ağacların başından izlə.”

Dovşan sevindi və dərhal zürafənin boynundan yapışdı. Quş da bu işdən çox məmnun idi. İlk dəfə göyə dırmaşan bir dovşan görürdü.

Beləliklə zürafə, quş və dovşan dost oldu. Axşama kimi oynadılar və günəş batdı.

Əvvəlcə quş "Axşam oldu, indi evə getməliyik"- dedi dostlarına.

Zürafə dərhal dedi:  "Eybi yoxdur! Mən onsuz da yatmağı sevmirəm. Bu gecə yatmasaq və oynasaq necə olar? "-dedi.

Dovşan bu fikri çox bəyəndi. “Bəli, mən də yatmağı sevmirəm. Gəlin burada qalıb oyun oynayaq."

Evə gec gedəcəyindən yalnız quş narahat olurdu. Ancaq o da razılaşdı. O qədər oynadılar....oynadılar ki, günəş göydə itdi.

 "Ancaq mən çox yuxuluam" deyə quş fısıldadı və qanad çalıb evinə uçdu.

"Mən də yatmaq istəyirəm!" dovşan dedi. "Əlvida zürafə qardaş, sabah görüşərik." Sonra uzun ayaqları ilə o qədər sürətlə qaçdı ki, birdən yox oldu.

Zürafə heç əhəmiyyət vermədi. Yatmaq yox, oyun oynamaq istəyirdi. Ancaq sağına baxdı, soluna baxdı və yanında oyun oynamağa birini görmədi. Hər yer qaranlıq idi. Hətta ağaclar, çiçəklər, daşlar da görünmürdü. Bir müddət sonra zürafə də əsnəməyə başladı. Rahat yatağında olmaq istəyirdi, ancaq nə quş kimi uça bilir, nə də bir dovşan kimi qaça bilirdi.

Hündür boyu ilə qaranlıqda ağaclara dəyməmək üçün çox yavaş getməli idi. Gəzdi ... Gəzdi! Getdi ... Getdi! Ancaq evinə çata bilmədi.

Zürafə o qədər yuxulu idi ki, dərhal yaş otun üstünə uzandı və yatdı.

Səhər günəşin parlaq şüaları ilə oyandı. Oyandı, amma hərəkət edə bilmədi. Hər tərəfi ağrıyırdı, yaş otun üstündə yatmışdı deyə xəstələndi.

O gündən sonra zürafə günlərlə xəstə yatdı. Yaxşılaşana qədər heç vaxt oyun oynaya bilmədi. Dostları quş və dovşan sevinclə oynayarkən o, evdə sağalmağı gözləyirdi.

Nəhayət, o, sağaldı və dostlarına qoşuldu. Ancaq indi zürafə günəşin biraz batdığını görən kimi  "Gəlin uşaqlar, evə getməyin vaxtı çatdı”-, deyərək qaranlıq düşmədən evinə gedirdi.

Artıq zürafə yatmağı, yumşaq və isti yatağını çox sevirdi.