Hər gün olduğu kimi, bu gün də Nərmin məktəbdən ev qayıdırdı, özü də qıpqırmızı çiyələklərlə bol olan bağın yanından keçirdi. Hər dəfə buradan keçəndə bağa baxır, ağzı sulanırdı. Qıpqırmızı çiyələklər ona gəl-gəl deyirdi. Amma bağa girməyə ürək eləmirdi. Lakin bu dəfə qərara gəldi ki, onların dadına baxsın. Sakitcə ora-bura nəzər saldı. Heç kim gözə dəymirdi. Ehmalca çəpəri aşıb bağa girdi.

Tələsdiyindən çiyələkləri yarpaqlı-yarpaqlı dərib cibinə basırdı.

Hərdən də ağzına qoyub diri-diri udurdu.

– Ey, dayan! Niyə icazəsiz bağa girmisən? 

Nərmin yerindəcə donub-qaldı. Həyəcanla başını qaldırdı və çox əcaib birinin ona baxdığını gördü. Qorxa-qorxa dedi:

– Sən kimsən?

– Tanımadın? Müqəvva!

– Müqəvva nədir?

– Bostanı qoruyan. Mənim qorxumdan quş da uça bilməz bağın üstündən.

Müqəvva hirsli-hirsli əl-qolunu tərpədir, bir an belə olsun sakit durmurdu. Başındakı şlyapanı hirslə qaldırıb yenə öz başına çırpırdı. Nərmin qorxa-qorxa cibindəki çiyələkləri Müqəvvaya uzatdı:

– Söz verirəm, bir də icazəsiz bağa girmərəm.

O yığdığı bütün çiyələkləri Müqəvvaya verib tez çəpəri adlayıb qaçdı. Amma Müqəvva hələ də sakitləşmək bilmirdi. Əl-qolunu hirsli-hirsli yellədir,

başındakı sarı şlyapanı havada yellədib qəzəblə təzədən başına çırpırdı.

Nərmin isə həyəcanla qaçırdı. Qaça-qaça da özünə söz verirdi ki, bir də icazəsiz heç kimin bağına girməyəcək.