Kənddə gözəl bir ev var idi. Evin həyətində bir uzunqulaq, toyuq-cücə, mal-qara və it birgə yaşayırdı. Bu heyvanlar çox sakit, xoşbəxt həyat sürürdülər. Toyuq-cücələrdən başqa... Uzunqulaq toyuqlara rahat yaşamağa imkan vermirdi. Kəndə qar yağdığından toyuqlar ot tayasının yanında eşələnib, az da olsa, qarınlarını doyduracaq bir şeylər tapırdılar. Amma uzunqulaq onlara göz verib işıq vermirdi:

– Bu otu canım çıxa-çıxa mən daşıyıb gətirmişəm, qaçın, yoxsa sizi təpikləyərəm.

Xallı fərə:

– Nə olsun, sən gətirmisən. Bəs inəklər yeyəndə onlara niyə bir söz deyə bilmirsən?

– Özüm bilərəm.

Xoruz:

– İnəklərdən qorxursan, amma biz səndən kiçik olduğumuza görə elə gücün bizə çatır.

– Mənim hamıya gücüm çatır, bildin? Qoymuram, vəssalam. – deyə uzunqulaq səsini qaldırdı.

Yazıq toyuqlar qaqqıldaşa-qaqqıldaşa oradan uzaqlaşır və uzaqdan həsrətlə ot tayasına baxırdılar. Gözləyirdilər ki, nə vaxt ev yiyəsi uzunqulaqla suya gedəcək. O gedən kimi tez ot tayasının ətrafına səpələnir və orada yaxşıca eşələnərdilər. Xoruz iti dimdiyi ilə qurumuş otları kiçik hissələrə bölər və fərələrinə yedizdirərdi. Uzunqulağın gəldiyini görən kimi tez həyəcanla oradan uzaqlaşardılar. Xülasə, bu uzunqulaq toyuqları çox incidirdi. Toyuqlar uzunqulağın əlindən lap təngə gəlmişdilər. Xoruz:

– Yox,  belə olmaz, gəlin gedib vəziyyəti itə bildirək. Toyuqlar itin yanına gəlirlər. O,  yuvasında mürgü vururdu. Xoruz ucadan qaqqıldadı. Alabaş dik atıldı:

– Xeyir ola?

– Xeyir deyil. Gəlmişik şikayətə. Bax bu uzunqulaq bizə göz verib işıq vermir. Deyir ki, ota dəyməyin, burada eşələnməyin. Nədi-nədi, otu bu daşıyıb. Bax, ay Alabaş, hər tərəf qardı, biz yazıq neyləyək? Harda eşələnək?

Alabaş hirsləndi:

– Uzunqulaqdan gözləməzdim. Bu nə hərəkətdi?

Xoruz:

– Məgər neçə vaxtdır görmürsən, o bizə necə divan tutur?

– Nə bilim e... Elə bilirdim, qaçdı-tutdu oynayırsız...

– Nə oyun? Nə olar, Alabaş, bu uzunqulağa bir əncam çək.

Alabaş hirslə uzunqulağa tərəf getdi. Xoruz və toyuqlar da onun dalınca.

Alabaş uzunqulağa acıqla dedi:

– Ay uzunqulaq, de görüm, bu toyuqlara nə vermisən, ala bilmirsən? Niyə qoymursan, orda eşələnələr? Uzunqulaq yekə gözlərini bərəldib dedi:

– Yayın cırhacırında bu toyuqlar kölgədə kef çəkəndə otu canım çıxa-çıxa mən daşımışam.

– Hə, nə olsun. Bəs mən səhərə qədər oyaq qalıb sizləri vəhşi heyvanlardan qoruyuram. İndi mən də deyim ki, çıx get, ay uzunqulaq, bu həyəti mən qoruyuram? Mən səhərə qədər oyaq qalmasaydım, canavar səni çoxdan yemişdi. O gün eşitmədimi nə olub?

Uzunqulaq təəccüblə:

– Nə olub?

– Nə olacaq? Kəndin girəcəyində it olmayan həyətdə bir canavar uzunqulağı parça-parça edib.

Uzunqulaq kədərli halda:

– Hə, eşitmişəm. Nə olsun ki?!

Alabaş bərk əsəbiləşdi, dişlərini qıcayıb elə mırıldadı ki, uzunqulağın az qaldı, bağrı partlasın. Dili topuq vurdu. Kəkələyə-kəkələyə dilləndi:

– Mən, mən, mən bir də toyuqları incitmərəm. Qoy nə qədər istəyirlər, eşələnsinlər.

– Hə, bax belə...

Uzunqulaq tutduğu əməldən peşman olaraq başını aşağı salmışdı.

O gündən bəri uzunqulaq toyuqları bir dəfə də olsun incitmədi. Onlar bir yerdə firavan yaşamağa başladılar.