Günlərin bir günü kirpi balalarına alma dərmək üçün meşəyə üz tutdu. Meşənin dərinliklərində bir ağaca rast gəldi ki, üstündəki qıpqırmızı almalar gəl-gəl deyirdi. Yaxşı ki, səbəti də götürmüşdü. Həm özü yeyəcək, həm də balalarına aparacaqdı. Elə təzəcə şirin-şirin yeyirdi ki, birdən alma yağışı başladı. Almalar kirpinin baş-gözünə dəyib onu yaraladı. Yazıq kirpi nə baş verdiyini anlamırdı. Fürsət tapıb yuxarı baxdı, nə görsə yaxşıdı?! Bir dələ qəhqəhə çəkib gülür.

– Dəli olmusan? Baş-gözümü gör nə hala saldın?

Dələ daha da ucadan gülüb dedi:

– Zarafat zad da başa düşmürsən...

Kirpi ağlaya-ağlaya:

– Belə zarafat olar? Gəl gör necə yaralamısan məni? Tikanlarıma almalar sancılıb. Tez ol, çıxart bunları, – dedi.

Dələ kirpiyə heç fikir də vermədi. Əllərini yelləyib qəhqəhə ilə tullana- tullana çıxıb getdi. 

Kirpinin bütün bədəni sızıldayırdı. Dələnin yuxarıdan atdığı almalar onun hər yerini əzmişdi. Kirpi var gücünü toplayıb birtəhər sürünə- sürünə yuvasına getdi. Balaları ana kirpinin halın görüb yaman pərişan oldular. Analarından bunu kimin etdiyini soruşdular. Kirpi başına gələnləri balalarına danışdı. Balalar çox kədərləndilər. Kirpi ufuldayaraq yatağa uzandı...

Günlərlə yataqda qalan kirpinin halı yavaş-yavaş düzəlirdi. Amma o elə hey dələ ilə edəcəyi zarafat haqqında düşünürdü. Öz-özünə deyirdi: – Qoy ayağa qalxım, səninlə elə zarafat edəcəm ki, ömür boyu unutmayacaqsan.

Bir səhər kirpi, nəhayət, ayağa qalxdı. Artıq sağalmışdı. Balaları ana kirpini gümrah görüb çox sevindilər. 

– Nə yaxşı sağaldın, anacan! –  dedilər.

– Hə, sağaldım, yaxşıyam. Gedirəm, dələ ilə zarafat eləməyə. Neçə vaxtdır, yataqda qalıb bezdim lap...

Balalar kədərləndilər, analarının başına bir iş gələcəyindən qorxub ona ehtiyatlı olmağı tapşırdılar. Ana kirpi balalarını ovudub dedi:

– Narahat olmayın, çox ehtiyatlı olacam...

Kirpi dələnin yaşadığı ağacın altına gəldi. Xeyli yarpaq topladı. Sonra topladığı yarpaqların atına girib gizləndi. Dələnin səsi gəlirdi. O, ağacın başında özü üçün tullanıb düşür, öz-özünə danışıb gülürdü. Kirpi çox gözlədi. Nəhayət, dələ aşağı düşmək qərarına gəlmişdi, deyəsən. O, aşağı tullananda kirpi gizləndiyi yerdən çox sürətlə çıxıb dələnin üstünə atıldı. Tikanlarını qabardıb dələyə batırdı.

Dələnin bağırtısı meşəyə yayıldı.

– Aaa, neynirsən? Ağlını itirmisən-nədi?

– Zarafat edirəm də... Zarafat da başa düşmürsən.

Dələ hər şeyi anladı. Bir müddət öncə elədiyi kobud zarafatı xatırladı. Ufuldaya-ufuldaya:

– Kirpi lələ, bağışla məni. Belə zarafat eləmərəm daha. Amma öz aramızdı, yaxşıca başa saldın a məni! – deyib tikan batan yerləri kirpiyə göstərdi və kədərli halda yuvasına getdi.